مدت زیادی بود که خیلی نگران بودم که بعد این چی می‌شه و یک وقت فرصت‌ها و انتخاب‌های مهم رو از دست ندم. همه‌ش این نگرانی رو داشته‌م که چیزها اون‌ جوری که باید پیش نرن و به اون جایی که باید نرسند. اما این یک اضطرابیه که از بیرون داره بر من حمل می‌شه. حالا که در موقعیت تغییرم، نامعلوم‌بودن مسیر پیش رو برام خوشحال ‌‌‌کننده و هیجان‌انگیزه. این‌که می‌تونم هر سمتی برم و حالا هر چیزی رو امتحان کنم و فرصت برای همه‌ش هست و چیزی راه من رو نمی‌بنده، اگر نترسم از شکست‌خوردن و سرزنش‌شدن. و این جای خیلی خوبیه که من هنوز فرصت اشتباه‌کردن دارم و این یعنی فرصت تجربه‌کردن.

وقتی آدم توی قلب ماجراست و خودش رو در مرکزش می‌بینه و مسئول همه چیز، خیلی سخته که نترسه و هول نکنه. ولی وقتی یکم از دورتر نگاه می‌کنی، از بالاتر، حقیقت اینه که واقعاً مسئولیت همه چیز با ما نیست. ما فقط سعی می‌کنیم با جریان پیش بریم و به اتفاق‌هایی که می‌افته واکنش نشون می‌دیم. و من یک امید نامعلومی دارم که نمی‌افتم، بندهایی که چیزها رو نگه می‌دارند در جهان، من رو می‌گیرند.