به خودت میگی حق دارن. تمام تو کافی نبوده.. نیازه به تمام همه و شاید کسی از اونها بتونه تمام همه رو پای کار بکشونه. خودت میری جمعشون می کنی، خودت رای گیری میذاری و به هیچی رای خودت می خندی. با سردبیر جدید میشینی باز روز و شب فکر می کنی و براش مشخص می کنی.. تو اینجوری کن.. من هم فلان کار و فلان کارو فلان کارو انجام میدم.  بعد میری کاراتو تحویل میدی و می پرسی چی شد رئیس؟  هیچی.. من دیگه نمی خوام باشم.  دوباره همه ی کارات میشه هیچ. بعدش میری و می بینی کسی که فکر می کردی یه رفیق عزیزه دروغ بوده. همه ی لحظه هایی که بوده دروغ بوده.. منم که بغضی.. مانیتور تاره.

بیزاری اگه رخنه کنه تو دل آدم سیاهش می کنه. مثل خون مردگی. مثل کبودی جای مشت و لقد. 

بیزاری مثل نفرت نیست. حرص و عصبانیت نداره. لرزون و پربغضه. مثل گوله ی سنگین تو گلو موقع گریه ی یواشکی.. مثل صخره های روی دل کبود. منم که بغضی.. 

چشم.