اصلا ماهیت وبلاگ همینه که یه نفر بیاد هرچی که توی ذهنش هستش رو بنویسه. چیزهایی که شاید گفتنشون جای دیگه براش سخت باشه. به خاطر همینم اصلا ناراحت نباش که بقیه چی میگن.

هر چه قدر که لازم باشه، ما منتظر میمونیم که حال خورشیدمون بهتر بشه، مثل سابق با قدرت هرچه تمامتر بتابه و نورش از پنجره، توی اتاق هامون بیفته و درون ما رو گرم کنه .

نه خورشید، از دست نمی‌دین. هیچ‌وقت :)

درستش هم همینه، و خوبه که میای و می‌گی این رو. 

  ناله ی سوخته جانان به اثر نزدیک است

دست خورشید به دامان سحر نزدیک است.

من جزو مراجعین خاموش این وب هستم و خیلی کم کامنت میذارم.

امیدوارم به سلامت و امنیت شما آسیبی نرسانده باشم...

اصلا طبیعی‌ترین حس ممکنه. هممون شاید از این دست کامنت‌ها داشتیم و اغلب‌مون اذیت شدیم بابتش.

خوبه که به آرامش خودت اهمیت می‌دی، مام می‌شینیم منتظر تا هر چه زودتر خوب بشی و بتونی دوباره با صدای بلند سلام کنی.

فقط خواستم بگم‌ میفهمم و اشکالی نمیبینم، همه‌چیز سر جایش هست و اینکه هنوز اینجا میتونم بخونمت و از ذهن خودم شریک بشم تقریبا تموم چیزیه که من از این دنیای وبلاگ دنبالش هستم، یعنی نگاه نویسنده و نویسنده و نویسنده، در هر حالی که هست.. مراقب خودت باش :)

خورشید من عمیقا درک میکنم چیزی که ازش گفتی رو.

من هیچ وقت نتونستم این عصبیتت رو روی وبلاگ درک کنم ولی عجیبه به خودم که نگاه میکنم می‌بینم اگر پام به بلاگ باز نشده بود «قطعا» آدم دیگه ای بودم الان! این اندازه تغییر که وبلاگ خوندن و نوشتن توی امیال و عوالمم ایجاد کرده مدهشه، درعین اینکه خیلی هم به چشم نمی‌آد. دوستی وبلاگی هم تقریبا همینه، صمیمیتی که بین من و آدما توی این چندسال از خلال وبلاگنویسی ایجاد شده رو به حدّت و غلظتش اگر حساب کنی خیلی رقیقه ولی حجم و وسعتش قدر دریاست. اگر بخوام گواه بیارم برای حرفم میتونم بگم مثلا به تجربه بر من معلومه که برای اون پست «این همه نقش در آینه اوهام افتاد» چقدر جدیت و وسواس به خرج داده بودی، یا حتی میتونم برآورد کنم در فرامتن پستهای بیحوصله که پرت میشن توی وبلاگ چه اوضاع و احوالی هست، یا اینکه خورشید گزیده‌نویس وقتی روزانه پست میذاره چه معنایی داره(حتی امیدی که بسته‌م که این کامنت نظرت رو بگیره و حتی همین افشای انگیزه‌ها توی پرانتز) به نظر می‌آد صمیمیت‌های فرامتنی از این دست خیلی از این خلجان اخلاقی برنمیداره که بگی نکنه دوستی هام از بین بره، من میتونم از خوندن این وبلاگ دست بکشم و کلا فراموش کنم که خورشیدنامی یه جایی یه چیزایی مینوشت ولی درعین حال هیچ‌وقت نمیتونم ادعا کنم اون دوستی دیگه نیست. این اواخر که بعد از مدتها دوری از فضای بلاگ برگشتم و چند نفر رو میخونم این معنا برام آشکار شد. شاید اصلا جوهر این پلاتفرم هم همین نحوه ی دوستی باشه. 

پ. ن. بحث کامنت شد یاد دوسه سال پیش افتادم، اون موقعا چون وبلاگم خلوت بود هروقت کامنت جدید می اومد میدونستم قراره سرحالم بیاره، یه جورایی اون نوتیفیکیشن  «نظر جدید» رو مثل کیسه ی صلتی که از یه سلطان گیرم اومده باشه بازش میکردم! با هیجان و تعلیق، معمولا هم بور نمیشدم از محتویاتش :-) 

ضمن اینکه ملتفت خواسته معقول شما هستم؛ برام سوال شد این مرتبط و غیر مرتبط کامنت گذاشتن دقیقا چیه؟ مثلا ممکنه کسی از زاویه دید خودش برداشتی کنه و حرفی بزنه...نزنه؟ و تلاش کنه حتما زاویه دید شما رو هضم کنه یا اینکه چون شخصی نوشتید واکنشی نشون نده کلا؟ 

ادمی زاده دیگه

ادک دیدی همیشه شاد باشه؟ سرحال باشه؟

جزئی از زندگیه

همه داشتن

و حتی کسانی با پایین ترین سطح درک و فهم هم، میتونن چیزی که خودشون تجربه کردن رو برای دیگران هم درک کنن

خوش به حالت که جرئت گفتنش رو داری... حتی با وجودِ اضطراب از دست دادن روابط.:)

می دونی یه بخشی از تعریف صمیمیت برای من اینه که گرمای وجود تو رو میگیرم خورشید جان، حتی وقتی شب شده باشه

برای همین تو بتاب، همیشه بتاب :*