محو و نامعلوم بودن همه‌چیز شجاعت و استقامت رو از آدم می‌گیره.

هیچ‌چیز شما رو مجبور نمی‌کنه کامنت بگذارید و در برابر هرچیزی که سر راهتون میاد عکس‌العمل نشون بدید. یک لحظه‌ست برای شما. بیاید ببینید این پست رو، اولین چیزی که به ذهنتون می‌رسه رو برای زودترین برداشت ممکن رها کنید این‌جا و برید. نوشته‌ها یک‌لحظه نیستند ولی. آدمی پشت‌شون هست با حالی و تجربه‌ای. و شما وقتی اون پیشینه رو نمی‌دونید، وقتی اون آدم رو نمی‌شناسید و به روی هوا حرف‌زدن و هرحرفی دلتون می‌خواد زدن عادت کردید، بدون این‌که مهم باشه براتون، صرف ابراز وجود لحظه‌ای، به کسی که می‌نویسه آسیب می‌زنید. من از حسم می‌نویسم و من رو تمسخر می‌کنید. و هربار که سراغ نوشتن می‌رم ترس سراغم میاد، نمی‌نویسم، گوشه‌گیر می‌شم.

می‌ترسم از همین.

حس‌های آلوده از دنیاهای آلوده.

حقیقتش انتظار شکفتن در من نیست.

سلام بانوچه.

مهدیه گذشتن رو یاد گرفته‌م. فرسودگی اون وقتیه که در اصطکاک مدام باشی. حقیقتش دیگه دنبال به دست‌آوردن نیستم. اگر ببینم داره فرسوده‌م می‌کنه، رها می‌کنم و می‌گذرم. این تازه نگهم می‌داره ولی ایستادگی و خستگی هم نو‌به‌نو می‌شه. خود خالص خستگی‌ام حالا. بی‌هیچ نایی برای ایستادن.

خوب بود حرفت. همین‌طوره. همیشه مسحور طبیعتم برای همین. کار خودش رو می‌کنه. بهار همیشه میاد. واقعیت همینه. ممکنه من نبینم، هرچه‌قدر سر بکشم پیداش نکنم اما به حس من وابسته نیست. بلاخره چیزی که باید اتفاق می‌افته. 

:))

متوجه ارتباطش نشدم.