دیشب تا سحر خواب وطن دیدم مامان.

آخ از وطن

آخ از مادر

آخ از غریب و منتظر

کی ما بریم خونه در بزنیم بگیم اینو:))

یاد اونجا افتادم که نزار قبانی می‌گه: تو سرزمین منی. صورت و دست‌های کوچکت، صدایت؛ من آن‌جا متولد شده‌ام و همان‌جا می‌میرم. 

زیر پستی که از تذکره الاولیاست می‌خوام به برکت جاده‌نوردی‌های این یک هفته از جواد یساری بگم!

قبل از اینکه آقای ربیعی صبر ایوب رو درخواست کنه و استاد شروع کنه به خوندن، چند بیتی در وصف وطن و غربت داره که جگرخراشه حقیقتاً. می‌گه:

من به غربت رفتم و دیدم به مانند وطن نیست

قسم خوردم در این عالم کسی مانند من نیست

عزیزانم! اگر شیر و شکر غربت بنوشید

به خدا! به مانند گدایی وطن نیست.

عربی‌شو نخونده بودم :)) چه زیبا.