همین فقط ثبت یک تصویره‌.

:)

بابا که امیرعباس را روی کولش جا‌به‌جا می‌کرد ایستاد تا قدم‌های فاطمه به او برسد و از کیسه‌ی کوچک شبنم‌گرفته نفری یک‌دانه زردآلو در دست دخترها گذاشت و رفت توی خانه. فاطمه همان‌جا نشست روی زمین و خواهرش بالای سرش ایستاده، نگران گوش سپرده بود به صدای موتورها که در خیابان قیقاج می‌کردند و چشم دوخته بود به انتهای کوچه، مبادا یکی‌شان راه کج کند سمت آن‌ها. فاطمه با لباس سفید نشسته بود روی زمین خاکی و گوشت شیرین زردآلو را می‌فشرد به دندان‌های تازه‌اش و آب از زیر پوسته‌ی نازک و گلرنگ زردآلو راه گرفته بود بر چانه و گلویش تا گلدوزی‌های ظریف مادر بر یقه‌ی پیراهن.

همنشینی خیال و خاطره در ذهن قصه‌گو.

عکسی که حرکت داره و گرمی آفتابش روی پوست سوخته‌ی مرد حس می‌شه.

تکه‌های سخت هسته پخش آسفالت داغ شده بود و در دلشان بادامکی نشسته بود. دختر نشست و آرام برداشت و نگاهش کرد. پوسته‌ی نازک قهوه‌ای‌اش زیر نرمه‌ی انگشت کوچکش کنار رفت و جان سفیدرنگش پیدا شد. به شگفت آمده بود از هزار لایه‌ی میوه که در دلشان از این دانه‌ی کوچک و شیرین حفاظت می‌کردند‌. بابا آمد و فاطمه را بغل کرد و هسته‌ی زردآلو را از دستش گرفت و به امیرعباس داد. دید دخترک ساکت ایستاده و خیره شده به دانه‌ی آرام کف دستش. گفت می‌دونی بابا، زندگی همه‌ی زردآلوها از اون دونه شروع می‌شه. دخترک سر بلند کرد و چشم‌هایش محو حرف بابا شد.