آره دیدمش، نکته‌ی جالبیه اتفاقا. عربی همین جوری خیلی گسترده شد وگرنه قبل از اسلام که در علم و زمینه‌های مختلف اثری به زبان عربی نبود، واژه‌های مربوط بهشون هم نبوده. خیلی محدود بوده زبان.

هر چه‌قدر که گویشوران اون زبان در زمینه‌های مختلفی فعال باشند، اون زبان به خاطر نیازشون به ساخت کلمات جدید و تکلم در اون زمینه‌ها، گسترده‌تر می‌شه. بیا برای این‌که به یک تصور مشترک ازش برسیم، بگیم این گسترش عرضیه. 

<...زیست‌شناسی...نجوم...ریاضیات...شعر و ادبیات...>

ولی درسته که زبان باید از نظر گفتار و نوشتار ادبی هم غنی باشه. بیا توی تصورمون بگیم این عمق زبان در هرشاخه‌ست و مثلا گسترش طولی هر کدوم از اون موضوعات بالا. این هم خیلی مهمه. چرا؟ چون گویشور باید یک عالمه کلمه در اختیار داشته باشه که بتونه از احساسات متنوع و نسبی و بدون قطعیتش صحبت کنه. غنای ادبیات در یک زبان این‌جا مهمه. وقتی یک زبان آثار ادبی عالی و ماندگار داره، وقتی متون هزاره‌ای داریم ما، معنیش اینه که آقای فردوسی تونسته هزار سال پیش از کلمات و تعبیرهایی استفاده کنه که ما هنوز حسش می‌کنیم و می‌تونیم برای احساسات خودمون بگیمش. و دلیل این‌که جوون‌های ما دارند می‌رن سمت زبان‌های بیگانه همینه. وسعت دونسته‌هاشون از زبان مادریشون خیلی کمه و برای این‌که از افکار و احساسشون حرف بزنند، سراغ کلمات بیگانه می‌رن.