برای اون یکی پست هم همین رو می‌گفتند، نمی‌دونم مشکل چیه. لینکی که پایینش گذاشته‌م درسته ولی.

بیاید صحبت کنیم با هم که چرا به نظرمون قشنگه.

چه جمله‌ی امری عجیبیه. چه تمنایی داره و چه چیز عجیبی می‌خواد. آسمون می‌خواد، اون هم یک ذره. چی شده که آسمون شده رهایی، شده آزادی و سهم خواهش ما ازش شده یک ذره...

آره، غریبه نیستش. به جز هلن می‌شه لیلی آورد مثلا، دلبر خیلی متداوله که اون اسم نیست ولی. عرائس شعر عرب ولی لیلا و سلما و عذرا و از این دست‌اند. توی فارسی البته اسم معشوق رو نمیاره شاعر، استعاره میاره براش که البته احتمالا از در لفافه‌گویی معمول فارسی زبان‌هاست.

خب الهی بمیرم من که همه‌تون انقدر خسته‌ی راهید که حواستون رفته پی این بیت. 

ماه رمضونت مبارک :)

به هلن پناه می‌بره. از دردهاش می‌گه و شاهد براش قلب سوخته‌ش رو میاره. قصه‌ش رو می‌گه و خراسون رو از داستان خراسون کلیدر به لرز می‌ندازه. 

یاد گرفتی‌ها :))

به ویژگی‌هایی که برای هلن گفته نگاه کن. برخلاف سنت‌های ادبی اشعار عاشقانه‌ی کهن، معشوقش رو با ویژگی‌های ظاهریش معرفی نکرده. او زو صاحب اعجاز می‌دونه و منجی. حتی وقتی می‌گه با لبخندت بتاب و برف رو موهام رو پارو کن، منظورش زیبایی لبخندش نیست، روح شادی‌بخش لبخندشه. من این رو هم خیلی دوست داشتم.

آره، این‌‌جا دلم می‌خواد یک‌کم تمرین کنم این قضیه رو. سعی کنم چیزهای بیشتری پیدا کنم.