قیصر واقعا به نظرم معرکه بوده. اتفاقات نویی در شعرهاش رقم زده.

قیصر استفاده‌ی صحیح از کلمات رو بلد بود. شاعرانه نگاه می‌کرد٬ شاعرانه فکر می‌کرد و شاعرانه می‌نوشت. حتی در ساده‌ترین حرف‌هاش٬ ظرایفی هست که به آدم نهیب می‌زنه.

من فکر می‌کنم از یک لحظه‌ی شاد حرف می‌زنه اما از اون‌جا که به قول سابیر هاکا٬ درون هر لذت ترسی بزرگ هست٬ هربار شادی به اندوه گذشتنش می‌رسه.

چه خوب..