تو بگو عزیزم٬ من چطور بذارمت و برم؟

جمعه ۱۲ آبان ۹۶

دوباره به پشت سر نگاه می‌کند. می‌خواهد تصویر پل نورانی را بر رود زاینده‌ی خشک ٬ زیر نور لطیف قرص کامل ماه که می‌درخشد در پهنه‌ی آسمان تیره‌ی نیمه‌ابری٬ به جانش حک کند.

خورشید ‌‌‌ ۹ قلب

اصفهان

نظرات (۴)

۱۲ آبان ۲۰:۳۱ ماهی کوچولو

عزیزممم

زاینده رود عشق منه

چون خاطرات کودکیم مال زاینده روده

۱۲ آبان ۲۲:۰۵ هَشْتْ حَرفى

پس شهر ما بودید :)

آخ آخ.. یادم نبود اصلا. ای بابا چه حیف شد. قسمت نبود از حضورتون فیض ببریم استااد.

۱۲ آبان ۲۲:۵۲ پرهام :

منم واقعا با این لحظه های خداحافظی مشکل دارم. میخواد با یه دوست باشه یا یک منظره. تقلا میکنم با ولع ثبت کنم تمام تصویر و تمام حسش رو. معمولا هم راضی کننده نیست.
چه حیف که خشک بوده. نصف زیباییش به عکس روشن پله که بیفته روی آب.

سخته. دل کندن سخته واقعا.

این طور هم یه جور قشنگ بود. مدل خودش. ذهنم خسته ست نمی تونم بنویسم ولی انگار خاطره ی آب رو با خودش داشت.

اون جمله ی آخر منو یاد این شعر و یکی از پست های وبلاگ سابق انداخت.. مثل عکس رخ مه تاب که افتاده در آب/ در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست.