"...I'd've danced like the queen of the eyesores

 and the rest of our lives would've fared well."

آهسته، آهسته، بسیار آهسته

نسیم سبکی عبور می‌کند

و می‌گذرد به همان آهستگی؛

و نه می‌دانم چه فکری در سر دارم،

نه تمایلی دارم که بدانم.

__{فرناندو پسوآ} 

از چهار ساعت پیش نشسته‌ام در این گوشه‌ی اتاق که ظهرها آفتاب می‌گیرد و هفت فصل کتابم را ‌‌‌‌‌‌‌‌‌پشت سر گذاشته‌ام. چهارشنبه انقدر دور است که چندان واقعی به نظر نمی‌رسد و داستان از من می‌خواهد فراموشش کنم و فقط به قصه گوش کنم. مدت زیادی‌ بود که کتاب نمی‌خواندم، کتابی را برای خودم لااقل، یا کتابی که خواندنش لذت داشته باشد. چه‌کار می‌کردم من؟ کجا گم شده بودم؟ مگر قرار نبود همه‌اش همین باشد؟ آفتاب رفته، از در و پنجره‌ها سرما توی خانه می‌وزد و صدای لرزیدن برگ‌ها می‌آید. نامه‌هایم را می‌خوانم و دفتر شعری از پسوآ ورق می‌زنم. باید بلند شوم و پتو بیاورم. کتاب‌هایم پیشم هستند. از شنبه‌ها و چهارشنبه‌ها خیلی دورم.