می‌خوام یخ بزنم، همین‌جای زمان. همین امشب که سردمه و نشسته‌م توی حیاط. می‌خوام حل بشم توی تاریکی. تاریکی پر از عطر من باشه، امشب خاطره‌ای از من. می‌خوام از یاد برم، بی‌نشون بشم، هرچی که هستم و دارم از اسم من رها بشه. باشم و تن سردم بشه سنگ، بخار نفس‌هام بشه باد، موهام بشه آسمون، چشم‌هام بشه ستاره.
خ. نوشته‌ها باید رها باشند. این‌جا دیگه جای من برای نوشتن نیست.
اگر حرفی می‌خواید به من بزنید برام بنویسید. اگر دوست دارید در ارتباط بمونیم یک نشونی بهم بدید.
سال پیش همین روزها بود، همین روزهای سالگرد شب‌های شعر گوته که من متن‌ها را مرور میکردم. بخشی از سخنرانی شب آخر گلشیری را فرستادم برای علی؛ یادآوری و خاطره‌بازی با بحث‌های سر کلاس نظریه. صحبت کردیم و از ناامیدی گفتیم. بهش گفته بودم که ناامیدی من را فلج می‌کند. پرسیده بودم قوت از کجا می‌آورد برای این همه تلاش؟ برایم متنی از حسام سلامت فرستاد:
امید علیه امید
یا امید چگونه از ناامیدی نیرو می‌گیرد؟
بُرش‌هایی از متن گفتگو:
▪️موقعیت‌های تاریخی بسیاری را می‌شناسیم که اتفاقاً امیدبستن به کم‌کاری و بی‌کاری انجامیده، یکجور موقعیت بکتیِ «در انتظار گودو». و از آن طرف، ناامیدی از وضعیت منجر شده به اینکه سوژه‌های وضعیت تکانی به خودشان بدهند تا نظم خودِ وضعیتی را که مولد ناامیدی است زیرورو کنند تا راهی باز شود و افقی گشوده شود که در آن بتوان براستی امید بست. می‌خواهم بگویم برخلاف پروپاگاندای سیاسی رایج اصلاً اینگونه نیست که شما یا امیدوارید و دست به کنش می‌زنید و یا ناامیدید و تسلیم می‌شوید. این دوگانه را باید به دور انداخت. به نظرم می‌رسد در عوض باید از نسبت‌های تاریخیِ میانِ خود امید و ناامیدی حرف زد.
▪️اگر ناامیدی به این معنا باشد که دیگر نمی‌توان به سبک و سیاق همیشه ادامه داد و وضعیت به بن‌بست‌ها و انسدادهای عبورناپذیر خود رسیده است و از این رو باید به راه‌ها و امکان‌های جدید اندیشید و آینده را می‌باید در کسوت امری سراپا متفاوت تخیل کرد، در این صورت ناامیدی می‌تواند مولد شور فراروی از حد و مرزهای داده‌شده‌ی وضعیت باشد و به خواست تغییر گره بخورد. همینجاست که ناامیدی با امید نسبتی درونی پیدا می‌کند. به تعبیر دیگر، ناامیدی همواره ناامیدی به یک وضعیتِ مشخصِ تاریخی است و این می‌تواند سودای طرح‌اندازی یک وضعیت دیگرگونه را بیدار کند. در این دست طرح‌اندازی‌های معطوف به آینده همواره پای خیالپردازی در میان است و همه‌ی قدرت امید در فراروندگی‌اش از وضعیت از همین خیال‌پردازی‌هایش می‌آید. اساساً اگر خیالپردازی را از امید و امید را از خیالپردازی بگیریم از هیچکدام چیزی نمی‌ماند. تخیل است که مرزها را عقب می‌راند و افق‌های امکان را باز می‌کند. «نا»ی ناامیدی یعنی نفی و نفی‌کردن روش امید است.
+ عنوان رو عوض کردم. چون از اون روز مدام یاد یک خاطره‌ی نوحوونی می‌افتم. مدام برام زنده می‌شه اون نوشته. این دیالوگ.
عصری با هم نشستیم سر تخت روی بالکن. باد می‌پیچید لای درخت‌های گردو و زردآلو و شاخه‌های بید را می‌رقصاند. گربه‌ای که بچه‌هایش در زیرزمین‌مان می‌پلکند، از سر دیوار آمد و کش‌وقوسی به خودش داد و نشست روبه‌روی ما روی تیرکی که شاخه‌های انگور از آن بالا کشیده‌اند، همراه ما خیره شد به غروب آفتاب از بین شاخ‌وبرگ‌های بید، پشت کوه‌های افق روستا.چایی‌مان را خوردیم و هلوهایی که زن‌عمو از باغ‌شان آورده بود. مام‌بزرگ تعریف می‌کرد که یک‌بار گرگ آمده بود و یکی از گوسفندها را برده بود، کشانده بودش تا سر منزل (خانه‌ی متروکه‌ی یکی از خان‌های قدیم) کنار آسیاب بابای اصغرپسرخاله. خانم همسایه‌شان آن‌جا لب جوی داشته لباس می‌شسته. با سنگ گرگه را می‌زند و فراری می‌دهد و گوسفند را پس می‌آورد در خانه‌شان. فقط گلویش کمی زخم شده بوده.
آفتاب که رفت آمدیم تو. مام‌بزرگ برایمان شربت آلو آورد. وقتی می‌جوشانده چوب دارچین تویش انداخته و از هرچیزی که تا به حال خورده‌ام بیشتر مزه‌ی بهشت می‌دهد. هوا سرد شده و خودم را پتوپیچ کرده‌ام. مام‌بزرگ می‌گوید مشکل از من است، نه از هوا. انقدر که کره نمی‌خورم، خامه نمی‌خورم، ماست نمی‌خورم... دارد گردوهایی که از درخت چیده‌ام را مغز می‌کند. بوی پوسته‌ی سبز گردو پیچیده در اتاق.
یک روز وحشتناک، فقط یک روز وحشتناکه و وایمیسیم که بگذره. نمی‌خوایم همه‌چی رو درست کنیم، نمی‌خوایم همه‌ی مشکلات جهان رو حل کنیم و خودمون رو در چاه ناامیدی غرق کنیم بعد از اینکه نقشه‌ی نجات دنیامون شکست خورد. سهم خودمون رو قبول می‌کنیم، به اشتباه‌هامون اعتراف می‌کنیم و می‌پذیریم که خیلی چیزها دیگه از دست ما خارج شده و رفته. صبر می‌کنیم. می‌گذره.
به خاطر آوردم بار نخستی که همدیگر را در پارک لاله دیدیم. من چه‌قدر کوچک بودم هنوز. پاییز بود. اول پرسید از من که نیامده‌ام؟ و بعد باقی عصر را با هم گذراندیم. چه‌قدر پاییز تهران زیبا می‌شود. یادم آمد برای مهتا تعریف میکردم که در راه باریک بین درخت‌ها راه می‌رفتیم، زیر شاخه‌های تودرتوی رنگ‌عوض‌کرده‌ی چنار و حرف می‌زدیم آرام‌آرام و بال ژاکت‌هایمان به هم می‌سایید. و حتی این خاطره را بیشتر دوست دارم. تعریف‌کردنش نیمه‌شبی برای مهتا و هیجانی که او داشت از شنیدنش. بعدترش که با هم در جلفا راه می‌رفتیم و او تعریف می‌کرد از آنی که به قول خودش قرار بود با هم بروند و آشیانه بسازند. آن شب‌هایی که اصفهان بودم و با هم خیابان‌ها را طی می‌کردیم. در حیاط کلیسا روی نیمکتی کنار هم می‌نشستیم و سرم را روی شانه‌اش می‌گذاشتم. سفر آخر، صبحی که از دو طرف پل تا هم قدم زدیم، همدیگر را بغل کردیم، در کافه‌ای صبحانه خوردیم و گریه کردیم و من برایش از نفثة‌المصدور گفتم. شب اول سفر، اولین دیدار، وقتی ایستاده بود در تاریکی بیرون از ورودی هاستل من. چه‌قدر ساده بود دیدن آدم‌ها، دوست‌داشتن‌شان، همراهی‌شان. دلم معاشرت می‌خواهد، دوستی‌های تازه، خنده‌های تازه.
آخرین روز سفر همیشه برایم تلخ است. برگشتن را دوست ندارم. بغضی‌ام، وقتی کوله‌ام را می‌بندم. غربت گلویم را پر می‌کند؛ جمع می‌شود پشت پلک‌هایم. هیچ‌وقت قرار نیافتم در تهران. توی جاده که هستم آرام‌ترم. صبح تا غروب که خیابان‌های شهر غریبه را می‌پیمایم بدون آن‌که در پی مقصدی باشم، آرام‌ترم. تهران مرا در خودش می‌کشد، می‌بلعد، گمم می‌کند در توده‌ی به‌هم‌پیچیده‌ای از گرفتاری و مصیبت و رخوت که هست. تهران مرا فراموش‌کار می‌کند؛ دنیایم را تنگ می‌کند اندازه‌ی اتاق کوچک بی‌پنجره‌ای حبس شده بین آپارتمان‌های دودگرفته. گیرم می‌اندازد بین همهمه‌ی آدم‌هایی که روزوشب می‌دوند به دنبال آرزوهایی که از یادشان رفته. من به آزادگی دشت‌های خشک راه خراسان محتاجم و به پس‌کوچه‌های گرگان که به کوه می‌رسند و من دلم برای خنکای طلوع سی‌وسه‌پل تنگ شده است؛ برای وقتی که تنها بمانم با پل و در آغوشش بکشم و آرام بگیرم. سرگردانی با خوی من بیشتر سازگار است تا سکونت. نمی‌خواهم بمانم و گم شوم در خودم. خانه آدم‌ها را گیر می‌اندازد در تکرار بی‌پایان روزهای شبیه هم، در زمان‌بندی‌‌های از پیش تعیین شده. احتیاج دارم که بیرون بزنم از آن، تا خودم را به یاد بیاورم و چیزهایی که مهم‌ترند.
آخرین شب سفر است. در خودم جمع شده‌ام. صداها اذیتم می‌کنند. دلتنگی همه‌ی سال‌ها امشب به سراغم آمده. غمگینم که باز همه‌شان را از یاد می‌برم. غمگینم و باز غربت بی‌قرارم کرده. بندها بالا می‌آیند و می‌پیچند به دست‌وپایم. فردا برمی‌گردم و باز زندگی از نو.
